හීතලට වැටෙන හිරි පොද වැස්ස මහා වැස්සක් වෙන්න මහ වෙලාවක් ගියේ නෑ... වැහි පොදෙන් බේරෙන්න විදිහක් නැති තැන මම තීරණය කරා තෙමෙන තරමක් තෙමෙන්න. කමක් නෑ.. මහ වැස්ස මැද්දෙන් හිත හිරි වට්ටන ලස්සන හිනාවකුත් එක්කම මගෙ පැංච ආව... කුඩයක් අරං ආවට මගෙ මැණික හොඳටම තෙමිලා.. මාව දැක්ක විතරයි මගෙ කෙල්ලගෙ හිනාව වැස්සට හැන්ගෙන කුරුල්ලෙක් වගේ අතුරුදහන් වෙලා ගියා... කෙල්ල මගෙ ලඟට ආවෙ දුවගෙන.
අප්පච්චි හොඳටම තෙමිලා.... මගෙ මැණික දුකින් කියන ගමන් අතේ තිබුන පුංචි ලේන්සුවෙන් මගෙ ඔලුව පිහදාන්න පටං ගත්ත.
මම ඒ තරහ වෙච්ච ඇස් දිහා බලාගෙන හිටිය.
තරහට වඩා ආදරේ පිරිච්ච ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන ඉන්න මං කොච්චර ආසද....
මට හිනා.
හිනාවෙන්නෙ දඟ වැඩ කරල
පැංච පිපිරෙන්න ඔන්න මෙන්න හිනාවෙන් කිව්වා....
බදාගන්න තිබුනනං මගෙ කෙල්ල... එහෙම කරන්න බැහැනෙ මේක රීගල් එක ඉස්සරහ බස් හෝල්ට් එක.....
දැන් කොහෙද යන්නෙ..
කවමදාවත් මගෙන් හරියට උත්තරයක් නොලැබුනු ප්‍රශ්නෙ පැංච ආයෙත් ඇහුව.
දන්නෑ...
මම හැමදාම දුන්න උත්තරේ දුන්න.
ආයෙත් තරහ ඇස්...
ආදරේ පිරිල
හරි පලවෙනියට එන AC බස් එකේ යමු.....
හා...... ආයෙත් ආදරෙං හිනාවෙන ඇස්...
ආවෙ පානදුරේ යන බස් එකක්.. අපි දෙන්න නැගල අපිටම ලියල දීපු අපිට හොඳටම පුරුදු සීට් එකට ගියා...
ලඟ පාතක කවුරුත් නෑ....
ඒ උණුසුම් හුස්ම ඉල්ලන දේ....
කොච්චර දුර ගියාද කියන්න දන්නෙ නෑ....
ආදරණීය වැස්ස........
