නයිට් මේල් එක

ත්‍රිකුණාමලේට යන කෝච්චියට නගින්න යනකොටත් පැංචා මගෙත් එක්ක ආවා... රෑ 8.50 ට කෝච්චිය හෙමීට පිටත් වෙනකොට මගෙ දිහා බලාගෙන ඉඳපු ඒ රතු වෙච්ච අහිංසක ඇස් දෙක අදටත් මතකයි.... මට පනිශ්මන්ට් ට්‍රාන්සර් එකක් ආවෙ හිතුවෙවත් නැති වෙලාවක. කරන්න දෙයක් නෑ. යන්නම වෙනවා... පැංච අරං දීපු ශොපිං බෑග් එක දිහා බැලුවා. වතුර බෝතල් දෙකක්... බිස්කට් පැකට් දෙකක්... කිරි පැකට් 3 ක්... තව වෙනම පොඩි බෑග් එකක්.. ඉස්සෙල්ලම බැලුවෙ පොඩි බෑග් එකේ මොනවද කියල. බෙහෙත් පෙති දාපු පොඩි කරදහි මලු.... බංඩි පේනිං... ඔලුව රිදෙනවට.. කැස්සට... හෙම්බි ආවොත්... ඔය වගේ එක එක දේවල් ලියපු පොඩි බෙහෙත් පැකට්. වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න තිබුන කඳුලු ටික නොකියම ඇහෙන් බිමට වැ‍ටුනා. මගෙ කෙල්ල මගෙ ගැන හිතන තරම.

හොරෙන් මල්ලක දාං ආපු බෝතලේ එලියට ගත්තෙ පොල්ගහවෙල පහු උනාම... බර්ත් කන්ට්‍රෝලර් (නිදන මැදිරි බලන ඩයල් එක) ගෙං ඒක බේර ගත්තෙ මාර අමාරුවෙං. හිතේ දුකටත් එක්කම හෙන රේට් එකෙං ගහල දැම්ම. කොලඹම ඉඳලත් බබාව හම්බ උනේ මාස ගානකට සැරයයි... දැං මොනව වෙයිද.කොච්චර කාලෙකිං ආයෙම ඇවිත් මගෙ මැනිකව බලන්න හම්බ වෙයිද... දාහක් දේවල් හිත හිත බීගත්තා හොඳටම..කුරුණෑගල පහු උනා නං මතකයි. ඊට පස්සෙ මතක අර යකා ඇවිත් ට්‍රින්කො වලදි මාව ඇහැරෙව්වම..!!

යකෙක් වගේ ඩයල් එකක් එක්ක පනිශ්මන්ට් ආපු අලුත් කොල්ලෙක් සෙට් උනාම කොහොමද.... ජීවිතේ ඒ රහ නං නියමෙටම විඳගත්තා ඒ කාලෙ අතරතුර... හැබැයි ආයෙම කොලඹ එන්න එනකොට මෑන් දීපු රෙකමන්ඩේශන් එක මට මගෙ ජීවිත කාලෙටම ඇති.
බහිනකොට ෆෝන් එක ඕෆ් වෙලා...
මිස් කෝල් ඇලට් එකේ කෝල් පනස් ගානක්...
ගිය ගමංම අහු වෙච්ච තැනකිං ගත්ත කෝල් එකක් මගෙ කෙල්ලට.
ෆෝන් එකෙන් මගෙ කෙල්ල වැඩියෙංම අඬනව අහපු වෙලාව... මටත් මාර දුකයි. කරන්න දෙයක් නෑ... හවස ගන්නං කියල තිබ්බ.
ආයේම දවසක නයිට් මේල් එකේ කොලඹ යනදවසක් එනකං.....