හිතට දැණුනු පොතක කොටස..

"එතකොට හෙට ඔබ නෑ... ඔබ ඉන්නෙ අද විතරයි..අද දවස හමාර උනාම හෙට දවස. අදත් හෙටත් දෙකම එකයි.. අද අපි දෙන්න ඉන්නව. හෙටත් අනිද්දටත් කවදාටත් මම විතරයි... මොකක්ද වෙනස? අද වගේම හෙටත් කවුරුත් නැගිටිනව, කනව, බොනව, වැඩට යනව, කතා බහ කරනව. මාත් මේ ඔක්කොම කරනව.ඒත් මම විතරයි... ඔබ නෑ...."

"යළිත් ආ හැකි නිසා නොවේද ඔහු යන්නේ...? නොගියොත් යළිත් නො ආ හැකිය. යාම හොඳයි. ගොස් ඒමද හොඳයි. ලොව ඇත්තේ යාම ඒමය. නෑවිත් යන්ට බැරිය. නොගොස් එන්ට බැරිය.
ඉක්මනින්ම නැවත එතොත්
මළවුන්ගේ අවුරුදු දා
මටත් නැවත එන්න ඇහැකි
මළගිය ඇත්තන් කැ‍ටුවම...."

මළවුන්ගේ අවුරුදුදා
එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍ර

සොඳුරු ප්‍රේමයේ දුක්බර බව පද පේළි කීපයකින් කියල දෙන මේ සුන්දර පද පේළි ටිකට අදටත් ආසයි.
හිතුවෙ නෑ මේ ටික මගෙ ජීවිතේටත් මෙච්චර ලං වෙයි කියල.
ආදරෙයි මගෙ අම්මි

නොරිකො දෙවෙන්දරාට ආදරේ කරාට වඩා ගොඩක්.

මල් සුවඳ.......

ඉස්සර අප්පච්චිගෙ අතේ එල්ලිලා කනාමැඳිරි එළිවලින් එලිය වෙච්ච පාර දිගේ රෑට පන්සල් යනකොට දැනිච්ච එක සුවඳක් තවමත් මතකයි. හිතාගන්න බැරි සුවඳක්.
 "අප්පච්චි මොකක්ද ඒ සුවඳ?"
ඒ පුතේ රෑ කුමාරි මල්වල සුවඳ......
"කෝ අප්පච්චි රෑ කුමාරි මල්?"
රෑ කුමාරි මල් අපිට පේන්නෙ නැහැනෙ මගෙ පුතේ....
"ඇයි ඒ අප්පච්චි මෙච්චර සුවඳ මල් අපිට පේන්නෙ නැත්තෙ?"
පුතේ ලෝකෙ ලස්සනම දේවල් අපිට පේන්නෙ නැහැ. ඒවගේ දේවල්වල සුවඳ අපිට දැනෙනව විතරයි.
ඒ දේවල් අපිට දකින්නවත් අල්ලන්නවත් හම්බ වෙන්නෙ නැහැ.
උඹත් දවසක රෑ කුමාරි මලක් වෙයං.

මේක ඉස්සර එක දවසක අප්පච්චියි මායි අතරෙ වෙච්ච එක කතාවක්. එදා මට මගෙ අප්පච්චි එක්ක යක්ස තරහයි. කියන මගුලක් තේරෙන්න කියන්න එපැයි.
අනේ මගේ රත්තරං අප්පච්චි.... අද මට හොඳටම තේරෙනව.
අප්පච්චි නැති එක විතරයි අඩු.