ජීවිතේ විඳින්න තියෙන දුක් ඔක්කොම විඳගෙන අමාරුවෙන් තැනකට ආපු කොල්ලෙක් මම. අදටත් හැරිලා බලනකොට මගෙ ජීවිතේ ගැන මටම පුදුමයි. නුවරටත් සෑහෙන දුරකින් තියන ගමේ ඉස්කෝලෙකට ගිහිං ශිෂ්්‍යත්වෙ ඉහලින්ම පාස් වෙලා නුවර ඉහලම ඉස්කෝලෙකට ආවෙ මගෙ උත්සාහයට එකතු වෙච්ච අප්පච්චිගෙ දාඩිය කඳුලුවලට පිං සිද්ද වෙන්න. නුවරට ආවට පස්සෙ තමයි තේරුනේ ගමේ ඉස්කෝලෙ වගේ නිකං ඉඳල පලවෙනිය වෙන්න බැහැ කියල. අම්බානක මහන්සි උනත් පලවෙනි 10 ඇතුලට එන්න මාර කට්ටක් කන්න උනා. එහෙම උනත් මට අප්පච්චිගෙ හීන කඩා දාන්න බැහැ කිසිම හේතුවක් නිසා. ඒ හින්දා ගොඩාරියක් මහන්සි වෙලා පාඩං කලෙ මම. O/L ඉවර වෙලා ගණිතය කරන්න ඕන කියල කියපු දවසෙ අප්පච්චිගෙ මූනෙ තිබුන හීන් හිනාව අද වගේ මතකයි. ඒ වෙනුවෙන් ඕනම දුකක් විඳින්නං කියන පොරොන්දුව ඒ මූනෙ ලියවිල තිබුන. තේ වත්තක රස්සාවක් කරපු අප්පච්චිගෙ ආඩම්බරේ උනේ මම. මම විතරයි නුවර ඉස්කෝලෙක ඉගෙන ගත්තෙ අප්පච්චිගෙ යාලුවොන්ගෙ දරුවො අතරින් උනත්. අප්පච්චිගෙ දුප්පත් ලෝකෙ කවදා හරි මං නිසා එලිය වැටෙයි කියල එයා හැමදාම හිතුවා. වෙනද බෝඩිමට ඇවිත් යනකොට දීල යන රුපියල් 50 රුපියල් 100 ක් කරන්න අප්පච්චි ටවුමෙ ඉඳන් බස් එකේ නොගිහින් පයින්ම හැතැක්ම 8 ක් ගියා කියල මම හොඳටම දන්නව. සීසන් එකටයි ක්ලාස් වලටයි ඇරුනම කඩේකින් වඩේ එකක් කන්න කියලවත් වැඩිපුර ගානක් දෙන්න මගෙ දුප්පත් අප්පච්චිට සල්ලි නොතිබුන බව මං දැනං හිටිය. ඒ නිසා කිසිම දේකට කරදර නොකර මම අමාරුවෙන් උනත් හැම දේම කර ගත්තා. පොත් වෙනුවට අලි මුඩුක්කුවෙං ලාබෙට ගන්න පුලුවන් කොලවල තමයි ලිව්වෙ. ක්ලාස් යනකොට අනික් උන්ට වගේ ලකේට අඳින්න බැරි වෙච්ච මම තිබුන ඇඳුං කෑලි ටික පරිස්සං කරං ඇන්දා.
මෙහෙම ඉන්නකොට තමයි මගෙ ජීවිතේ ලොකුම අවාසනාව සිද්ධ උනේ. එතකොට මම A/L ක්ලාස් එකට ඇවිත් මාස කීපයයි. පංතියෙ උන් ට්‍රිපක් යන්න සෙට් වෙනව හෝ ගාල. මමත් ගෙදර ආව අප්පච්චිගෙං සල්ලි ඉල්ලං යන්න. ඊලඟ දවසෙ උදේ වැඩට යන්න ලෑස්ති වෙච්ච අප්පච්චි අම්මිට කිව්ව මට සල්ලි දෙන්නකො කියල. කවදාවත් නැතුව උදෙන්ම වැඩට යන්න ලෑස්ති උන අප්පච්චිට මම ගිහින් වැන්දා. ඒත් නුවරට එන්න බස් එකට නගින්න කලින් වත්තෙ ඇම්බියුලන්ස් එක ඇවිත් නැවැත්තුවා අපෙ ගේ ලඟ. නිහාල් අංකල් කිව්ව පුතේ නගින්න අප්පච්චි ලිස්සල වැටිල ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිහිං කියල. ඉස්පිරිතාලෙට නොගිහින් වත්තට ඇම්බියුලන්ස් එක හරවනකොට මම නිහාල් අංකල් දිහා බැලුව. අංකල් කිව්ව එහෙනං බෙහෙත් දාං ඇවිල්ලද දන්නෙ නැහැ කියල.
වත්තෙ ඔ‍ෆිස් එක ලඟට යනකොට මට මොකක් හරි අවුලක් තියෙනව කියල තේරුනේ එතන ඉඳපු සෙනඟ දැකලා. අනේ එහෙම දෙයක් නං වෙන්න එපා කියල මගෙ හිත කෑ ගැහුවත් වෙලා තිබුනෙ ඒ දේම තමයි. මගෙ අහිංසක අප්පච්චිට අම්ම උදේ බැඳල දීපු බත් එකවත් කන්න හම්බ වෙලා තිබුනෙ නැහැ. පපුවෙ අමාරුවක් ඇවිත් කෑ ගහනකොට කට්ටිය දුවගෙන ඇවිත්. ඒ වෙනකොටත් මගෙ රත්තරං අප්පච්චි අපිව දාල ගිහිං ඉවරයි.
හැමදේම අවසාන වෙලා මම ආපහු නුවර යන්න යනකොට මම අම්මගෙ මූන බැලුවෙ නැහැ. මම දන්නව අම්ම දැං කොච්චර අසරණ වෙලාද කියලා. ආපහු බෝඩිමට ආපු මම හිතේ දුක හේදිලා යනකංම ඇඬුවා. ඒත් දුක හේදිලා ගියේ නෑ. අම්මට කරදර කරන්න බැහැ. ක්ලාස් යන්නත් ඕන. මොනව නැතත් මට මේ ලෝකෙ හොඳම යාලුවො ටික සෙට් වෙලා හිටියා. උං මට ක්ලාස් යන්න සපෝට් එක දෙන්නං කිව්වට මං එහෙම කැමති නැහැ. අප්පච්චි කොච්චර දුප්පත් උනත් කාටවත් සතයක්වත් ණය නැති කාටවත් අත පාපු නැති උතුම් මිනිහෙක්. මං කොහොමද කාගෙංවත් සල්ලි ඉල්ලන්නෙ.
පින්නපොල සර්ගෙ කාඩ් මාක් කරන අයියා කිසිම ප්‍රශ්නයක් අහන්නැතුව ෆ්‍රී කාඩ් එකක් ලියල දුන්න. කීර්ති සර්ගෙ ක්ලාස් එකේ ෆ්‍රී කාඩ් එක වෙනුවට හැමදාම උදේට ටියුට් බෙදන්න සෙට් උනා. ගාමිණී සර්ගෙ ක්ලාස් එකේ සෙට් උනේ හාෆ් කාඩ් එකක්. කමක් නෑ. ඒ ඇති හොඳටම. බෝඩිමේ ඇන්ටිට කිව්ව කෑම ඕන නැහැ කියල. හැමදේම අමාරුවෙන් කරන්න ඉගෙන ගත්තා. දවසට එක වේලක් කාල ඉතුරු ටික වතුරෙන් හරි යාලුවො ගේන කෑම එකෙං හරි ගැට ගහගත්තා. මේ අතරෙ අම්මත් හොඳටම මානසිකව වැ‍ටුනා. එයත් අසනීප උනා. මේ ඔක්කොම අතරෙ මම බඩගින්නෙ පාඩං කලා.
හැම දේකම ප්‍රතිඵල ආවම කොච්චර සතු‍ටුද. A දෙකයි B එකයි . අප්පච්චි හිටියනං කොච්චර සං‍තෝස වෙන්න තිබුනද. ඉංජිනියරිං යන්න පුලුවං. ඒත් මං දන්නව මෙතනිං එහාට මේ දේ කරන්න බැහැ කියලා. ඉතින් මම ගත්තා ගන්න තියෙන අමාරුම තීරණේ. කැම්පස් යන්නෙ නැහැ, හොයාගන්නව ජොබක් කියල. ඒක තමයි මම මගේ ජීවිතේ ගත්ත හොඳම තීරණය සහ මගෙ ජීවිතේ අද මම ඉන්න තැනට ගෙනාපු තීරණේ.
අද මගේ මේ කතාව අහන කවුරුත් මං අද කරන ජොබ් එක පිලිගන්න එකක් නැහැ. ඒක කියන්නත් බැහැ මොකද එහෙම උනොත් මේ මගෙ කතාව කියල දැන ගන්නව ගොඩක් පිරිසක්.
ඒක තමයි ආරම්භය.
No comments:
Post a Comment