ඉතිං මම ආවා ජොබ් එකකට. පඩි නඩිද පහසුකංද හැමදේම සුපිරි. මට පුලුවන් උනා අම්මව කොලඹ ගෙනත් බෙහෙත් කරන්න. ගෙදර ලස්සනට හදා ගන්න. වාහනයක් ගන්න. පුලුවන් හැම වෙලාවටම මං වගේ අමාරුවෙන් ඉගෙන ගන්න කාට හරි උදව් කරන්න. කොටින්ම මගෙ ජීවිතේ මාර පර්ෆෙක්ට් උනා එක දෙයක් ඇරුනම. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳලම අම්බානක් කෙල්ලන්ට ලයින් එක දාල තිබුනට මටම කියල කෙල්ලෙක් ඒ වෙනකොටත් මට නැහැ. කොහොමත් ඒ කාලෙ එහෙම දෙයක් කරන්න තඹ සත පහක්වත් තිබුනෙත් නැහැනෙ.
ඊටත් වඩා මම පුංචි කාලෙ (ඒ කියන්නෙ ලව් එකක් දැනෙන කාලෙ!) ඉඳලම සෑහෙන්න සත්්‍ය ප්‍රේම භෘංග රාජයෙක්. මම හිතුවෙ අම්මගෙ අප්පච්චිගෙ ආදරේ වගේ ආදරයක් කවදා හරි ලබන්න ඕන කියලයි. අප්පච්චි අම්මට වඩා අවුරුදු 2 ක් බාලයි. ඒ කාලෙ ගෙවල්වලින් කැමැත්ත ගන්න ඒ දෙන්න කරපු දේවල් සමහර වෙලාවට අපිටත් කියල තියෙනව. ඔහොම ඉන්න කාලෙ තමයි මට රැග් එකක් හැටියට හම්බ උනේ පෙන් පෑල් කෙනෙක් සෙට් කර ගත යුතුය කියල. අනේ ඒකත් Junior Observer එකෙන් කියහන්කො. මම හොයල බලල ඒකෙ ඉඳපු වයස වැඩිම කෙල්ල බලල ලිව්ව. අනේ එතකොට මේ කෙල්ලට වයස 16 යි. (අවුලක් නෑ මටත් 22 යි ඒ වෙනකොට) මම මගෙ විස්තර බොරුවටත් එක්ක ලිව්ව. මට ඕන වෙච්ච එකම දේ ලියුමක් ගෙන්න ගන්න විතරයි ඒකත් රැග් එකෙන් බේරෙන්න. සතියක් යන්න කලින් මෙන්න දෙයියනේ මට ඇවිත් ලිව්මක්. ලස්සන කවරෙක ලස්සන අකුරෙන් ලියපු ලස්සන ලිව්මක්. මම බැලුව මේ ලිව්ම පෙන්නල රැග් එකෙන් බේරෙන්න ගියොත් එහෙම මුං එකෙක් මේකෙ ඇඩ්‍රස් එකට ලියන්න බැරි නැහැ. ඒ නිසා තව දුරටත් පරිප්පු කන්න හරි මේක නොපෙන්නා ඉන්නව කියලා. ඒක නිසා ගුටි කෑවත් සනීපයි කියල මම කිව්ව ලියුං ආවෙ නැහැ කියල. අවුලක් නැහැ මගෙ senior උත්තමයො ටික මට 4-5ක් ඇනල මාව අතෑරල දැම්ම. (දැං උඹලට මගෙ ජොබ් එක ටිකක් තේරෙනව ඇති) මමත් සද්ද නැතුව ටික කාලයක් ඉඳල ආයෙම මේකිට ලියන්න පටන් ගත්තා. මෙහෙම අපෙ පෑනෙ මිතුරුකම දළු දාලා වැඩුනා. සතියකට සැරයක් එන ලියුම බලන්න මග බලාගෙන ඉන්න එක මට පුරුද්දකට ගියා. දවසක් දෙකක් ලියුං පරක්කු වෙනකොට හිතට පුංචි වේදනාවක් දැනෙන්න පටන් ගත්තා. මොබයිල් ෆෝන්ද අරවද මේවද මෙකී නොකී පට්ට හයි ටෙක් මේ කාලෙ මගෙ මේ කතාව විහිලුවක් වගේ නේ? ඒත් ඒක උනේ එහෙම තමයි.
කාලය ඉගිලිලා ගියා. ටික කාලයක් නෙවෙයි අවුරුදුම 2ක්... මේ අතරෙ මගෙ ට්‍රේනිං ඔක්කොම ඉවර වෙන්නත් ආවා. හරියටම 2005 අවුරුද්දෙ නත්තල් දවසෙ රෑ තමයි මම මගෙ කෙල්ලගෙ කටහඬ ඇහුවෙ ඉස්සෙල්ලම. එදා එයා මට කෝල් කලා. වැඩිය වෙලාවක් කතා කරන්න හම්බ උනේ නැහැ. අම්ම ෆෝන් එක ගන්නව පුලුවන් වෙලාවක කතා කරන්නං කියල මෙයා ෆෝන් එක තිබ්බා. එදා ඉඳන් මට තිබුනෙ කවද හරි ආයෙමත් කෙල්ල කෝල් කරයි කියල බලං ඉන්න එක තමයි. ඒ අතරෙ අපෙ ලියුං ගනුදෙනුව නං ඉවර නොවීම රන් උනා. මේ වෙනකොට කෙල්ල AL කරන්නත් ලඟයි. මමත් පුලුවං උපරිමෙන් කෙල්ලට ඉගෙන ගන්නත් පාඩං කරන්නත් උදව් කලා. මේ වෙනකොට මම මේ කවදාවත් නොදැකපු කෙල්ලට පුදුම විදිහට හිතිං ආදරේ කරන්න පටන් අරං තිබුනෙ. කවදාවත් මම ඒක කෙල්ලට කිව්වෙ නැහැ එයාගෙ පාඩං වැඩවලට කරදර වෙයි කියල හිතල. අන්තිමට විභාග ප්‍රතිපල ආපු දවසෙ රෑ මං එච්චර කල් හිතේ හිර කරං ඉඳපු ආදරේ එයාට කියල දැම්මා.
'ඔයා මාව දකින්නෙවත් නැතුව මට ආදරේ කරන්න එපා. මාව දැක්කම ඔයාට මාවත් එපා වෙලා ආදරෙත් එපා වෙලා යයි.'
'බබෝ මම ඔයාට ආදරෙයි කියන එක මම තීරණය කරලා ඉවරයි. ඒකට ඔයාගෙ ලස්සනවත් ඔයාට සල්ලි තියෙනවද නැද්ද කියන එකවත් ඔයාගෙ ගෙදර දේවල්වත් මට අදාල නැහැ.'
මේක තමයි ඒ වෙලාවෙ අපේ දෙබස.
හැබැයි අන්තිමේට මෙයා මට කිව්ව එක දවසක් ඇවිත් එයාව හම්බ වෙන්න ඊට පස්සෙ මම කැමති තීරණයක් ගන්න කියලා. මම කිව්වා ඔව් මම අනිවා එනවා හැබැයි ඔයාගෙ ලස්සන බලන්නවත් එහෙම දේකට නෙවෙයි මං මෙච්චර කල් ආදරේ කරපු සහ මොනම හේතුවක් නිසාවත් ජීවිත කාලෙම වෙනස් නොවෙන ආදරයක් තියෙන කෙල්ලව බලන්නයි කියල.
ආසාවෙන් බලං ඉඳපු ඒ දවස උදා උනා. කෙල්ල යාළුවො වගයක් හම්බ වෙන්න යනව කියල ගෙදරින් ආවා. මමත් ගියා ගම්පහ ටව්න් එකට. කෙල්ල මට කිව්වෙ රංජන් ලංකා එක ඉස්සරහට එන්න කියල. මමත් උපරිම පිලිවෙලට ඩෙනිමයි ටී ශර්ට් එකයි ගල් බාටා දෙකයි දාගෙන ගියා. මටත් ඕන උනා එහෙම ගියාම මෙයා මොකක්ද කියන්නෙ බලන්න.
ගිහිං විනාඩි 10 කිං විතර කෙල්ල කෝල් එකක් දාල කිව්ව ඇවිල්ල ඉන්නෙ කියල. මම ඇහුව මොන පාටද ඇඳං ඉන්නෙ කියල (ජරා හිතට අහන එක නෙවෙයි :P) රතු පාට SWEET කියල ගහල තියෙන ටී ශර්ට් එකකුයි නිල් ඩෙනිමයි. යාලුවෙක් එක්ක ඉන්නෙ කියලත් කිව්ව. මම වටේටම ඇහැ දාල බැලුවා ඉන්නව මාරම මාර ලස්සන සුරංගනාවියක් වගේ කෙල්ලෙක්. කිව්ව දේවල් මැච් වෙන. කෝකටත් ආයෙම ෆෝන් එකට රිං කරලම බැලුවා. දෙයියනේ මේ ඒ කෙල්ලම තමයි. කෝ මැට්ටෝ ඉක්මනට එන්න මට මෙතන ගොඩක් වෙලා ඉන්න බැහැ කියල කිව්වා. දෙයියනේ මේ කෙල්ල මාව දැකල මොනවා කියයිද කියල හිත හිතම මම එයා ලඟට ගිහින් ඇහුව XXXX නේද? කියල.
හ්ම්.... එයා ලස්සනට හිනා උනා. දුලා මෙයා තමයි මං අර කිව්වෙ... එයා යාලුවටත් මාව හඳුන්වලා දුන්නා. එහෙනං කෙල්ලෙ... මං ගියා. යාලුවා එහෙමම මාරු උනා.
'ඉතිං' මං දන්න එකම ස්ටාට් වචනෙ දැම්මා.
'ඉතිං නෙවෙයි මෙතන ගොඩක් මම දන්න අය ඉන්නව. අර ජාඇල බස් එකට නගින්න මම එන්නං'
මමත් ගිහින් බස් එකට නැග්ගා. ටිකකින් මෙයත් ආව. මම එයාට අයිනට යන්න ඉඩ දුන්නා. මට එයාගෙ සුවඳ දැනුනෙ ඒ වෙලාවෙ ඉස්සෙල්ලම. අදටත් මට ඒ සුවඳ මතකයි. මගෙ කෙල්ල මගෙං දුරස් වෙලා අවුරුදු දෙකක් ගත උනත් ඒ සුවඳ අදටත් මතකයි. සංසාරෙ පුරාවටම ඒ සුවඳ මට අමතක වෙන්නෙ නැහැ. වෙනදට පැය ගානක් ගිහින් ජාඇලට එන බස් එක එදා එක මොහොතිං ආවා. ඒ එක මොහොතට අපි ගොඩක් දේවල් කතා කලා. මගෙ පුංචි කෙල්ලගෙ පුංචි රෝස පාට අත අල්ලං ඒ ලස්සන ඇස් දෙක දිහා බලං මම මගේ සංසාර පොරොන්දුව දුන්නා. ලස්සන ඇස් දෙකේ කඳුලු පොදියක් ගුලි කරගෙන මගෙ කෙල්ල මගෙම වෙන්න පොරොන්දු උනා. මේ ලෝකෙම මගේ උනා. මහ වැහි වැස්සා, ඉඩෝර ආවා, කුනා‍ටු ආවා. ඒ මොකුත් අපි දැනං හිටියෙ නෑ. අපි අපේම උනා එච්චරයි.
ඒත් අපේ කතාව එච්චරම ලස්සන උනේ නෑ.................
කාලය ඉගිලිලා ගියා. ටික කාලයක් නෙවෙයි අවුරුදුම 2ක්... මේ අතරෙ මගෙ ට්‍රේනිං ඔක්කොම ඉවර වෙන්නත් ආවා. හරියටම 2005 අවුරුද්දෙ නත්තල් දවසෙ රෑ තමයි මම මගෙ කෙල්ලගෙ කටහඬ ඇහුවෙ ඉස්සෙල්ලම. එදා එයා මට කෝල් කලා. වැඩිය වෙලාවක් කතා කරන්න හම්බ උනේ නැහැ. අම්ම ෆෝන් එක ගන්නව පුලුවන් වෙලාවක කතා කරන්නං කියල මෙයා ෆෝන් එක තිබ්බා. එදා ඉඳන් මට තිබුනෙ කවද හරි ආයෙමත් කෙල්ල කෝල් කරයි කියල බලං ඉන්න එක තමයි. ඒ අතරෙ අපෙ ලියුං ගනුදෙනුව නං ඉවර නොවීම රන් උනා. මේ වෙනකොට කෙල්ල AL කරන්නත් ලඟයි. මමත් පුලුවං උපරිමෙන් කෙල්ලට ඉගෙන ගන්නත් පාඩං කරන්නත් උදව් කලා. මේ වෙනකොට මම මේ කවදාවත් නොදැකපු කෙල්ලට පුදුම විදිහට හිතිං ආදරේ කරන්න පටන් අරං තිබුනෙ. කවදාවත් මම ඒක කෙල්ලට කිව්වෙ නැහැ එයාගෙ පාඩං වැඩවලට කරදර වෙයි කියල හිතල. අන්තිමට විභාග ප්‍රතිපල ආපු දවසෙ රෑ මං එච්චර කල් හිතේ හිර කරං ඉඳපු ආදරේ එයාට කියල දැම්මා.
'ඔයා මාව දකින්නෙවත් නැතුව මට ආදරේ කරන්න එපා. මාව දැක්කම ඔයාට මාවත් එපා වෙලා ආදරෙත් එපා වෙලා යයි.'
'බබෝ මම ඔයාට ආදරෙයි කියන එක මම තීරණය කරලා ඉවරයි. ඒකට ඔයාගෙ ලස්සනවත් ඔයාට සල්ලි තියෙනවද නැද්ද කියන එකවත් ඔයාගෙ ගෙදර දේවල්වත් මට අදාල නැහැ.'
මේක තමයි ඒ වෙලාවෙ අපේ දෙබස.
හැබැයි අන්තිමේට මෙයා මට කිව්ව එක දවසක් ඇවිත් එයාව හම්බ වෙන්න ඊට පස්සෙ මම කැමති තීරණයක් ගන්න කියලා. මම කිව්වා ඔව් මම අනිවා එනවා හැබැයි ඔයාගෙ ලස්සන බලන්නවත් එහෙම දේකට නෙවෙයි මං මෙච්චර කල් ආදරේ කරපු සහ මොනම හේතුවක් නිසාවත් ජීවිත කාලෙම වෙනස් නොවෙන ආදරයක් තියෙන කෙල්ලව බලන්නයි කියල.
ආසාවෙන් බලං ඉඳපු ඒ දවස උදා උනා. කෙල්ල යාළුවො වගයක් හම්බ වෙන්න යනව කියල ගෙදරින් ආවා. මමත් ගියා ගම්පහ ටව්න් එකට. කෙල්ල මට කිව්වෙ රංජන් ලංකා එක ඉස්සරහට එන්න කියල. මමත් උපරිම පිලිවෙලට ඩෙනිමයි ටී ශර්ට් එකයි ගල් බාටා දෙකයි දාගෙන ගියා. මටත් ඕන උනා එහෙම ගියාම මෙයා මොකක්ද කියන්නෙ බලන්න.
ගිහිං විනාඩි 10 කිං විතර කෙල්ල කෝල් එකක් දාල කිව්ව ඇවිල්ල ඉන්නෙ කියල. මම ඇහුව මොන පාටද ඇඳං ඉන්නෙ කියල (ජරා හිතට අහන එක නෙවෙයි :P) රතු පාට SWEET කියල ගහල තියෙන ටී ශර්ට් එකකුයි නිල් ඩෙනිමයි. යාලුවෙක් එක්ක ඉන්නෙ කියලත් කිව්ව. මම වටේටම ඇහැ දාල බැලුවා ඉන්නව මාරම මාර ලස්සන සුරංගනාවියක් වගේ කෙල්ලෙක්. කිව්ව දේවල් මැච් වෙන. කෝකටත් ආයෙම ෆෝන් එකට රිං කරලම බැලුවා. දෙයියනේ මේ ඒ කෙල්ලම තමයි. කෝ මැට්ටෝ ඉක්මනට එන්න මට මෙතන ගොඩක් වෙලා ඉන්න බැහැ කියල කිව්වා. දෙයියනේ මේ කෙල්ල මාව දැකල මොනවා කියයිද කියල හිත හිතම මම එයා ලඟට ගිහින් ඇහුව XXXX නේද? කියල.
හ්ම්.... එයා ලස්සනට හිනා උනා. දුලා මෙයා තමයි මං අර කිව්වෙ... එයා යාලුවටත් මාව හඳුන්වලා දුන්නා. එහෙනං කෙල්ලෙ... මං ගියා. යාලුවා එහෙමම මාරු උනා.
'ඉතිං' මං දන්න එකම ස්ටාට් වචනෙ දැම්මා.
'ඉතිං නෙවෙයි මෙතන ගොඩක් මම දන්න අය ඉන්නව. අර ජාඇල බස් එකට නගින්න මම එන්නං'
මමත් ගිහින් බස් එකට නැග්ගා. ටිකකින් මෙයත් ආව. මම එයාට අයිනට යන්න ඉඩ දුන්නා. මට එයාගෙ සුවඳ දැනුනෙ ඒ වෙලාවෙ ඉස්සෙල්ලම. අදටත් මට ඒ සුවඳ මතකයි. මගෙ කෙල්ල මගෙං දුරස් වෙලා අවුරුදු දෙකක් ගත උනත් ඒ සුවඳ අදටත් මතකයි. සංසාරෙ පුරාවටම ඒ සුවඳ මට අමතක වෙන්නෙ නැහැ. වෙනදට පැය ගානක් ගිහින් ජාඇලට එන බස් එක එදා එක මොහොතිං ආවා. ඒ එක මොහොතට අපි ගොඩක් දේවල් කතා කලා. මගෙ පුංචි කෙල්ලගෙ පුංචි රෝස පාට අත අල්ලං ඒ ලස්සන ඇස් දෙක දිහා බලං මම මගේ සංසාර පොරොන්දුව දුන්නා. ලස්සන ඇස් දෙකේ කඳුලු පොදියක් ගුලි කරගෙන මගෙ කෙල්ල මගෙම වෙන්න පොරොන්දු උනා. මේ ලෝකෙම මගේ උනා. මහ වැහි වැස්සා, ඉඩෝර ආවා, කුනා‍ටු ආවා. ඒ මොකුත් අපි දැනං හිටියෙ නෑ. අපි අපේම උනා එච්චරයි.
ඒත් අපේ කතාව එච්චරම ලස්සන උනේ නෑ.................
No comments:
Post a Comment